Onkruid

Er zijn veel spreekwoorden over onkruid. Onkruid vergaat niet. Het is een gebeuren waar mensen veel last van kunnen hebben. Hier aan de Vuursteenhof begon het met de enorme hoeveelheden distels. Eindeloos zag je mensen deze hinderlijke planten wegtrekken.

Het is grond die niet in balans is. Al is grond nooit in balans, er zijn altijd stoffen in de bodem teveel of te weinig. Dat hoort bij het leven. De kunst is dat planten hierop reageren en daarmee een waarde leveren aan de grond.

Onkruid bestaat niet

Onkruid bestaat ook niet. Het is de benaming van planten die wij hinderlijk vinden. Keurig aangeharkte perkjes bestaan in de natuur ook niet. Dat doet de mens omdat hij vindt dat iets er op een bepaalde manier uit moet zien.

In de afgelopen jaren heb ik veel soorten planten in mijn tuin voorbij zien komen. De distels hebben plaatsgemaakt voor andere planten zoals paardenbloemen. Een prachtig gezicht als al die paardenbloemen in bloei staan. Dan is onkruid toch ook heel mooi.

Het hardnekkigste onkruid is nu wel het gras. Heel veel Engels raaigras, krachtvoer voor koeienmelk en heel opdringerig kruid. Dat is hier gekomen omdat de tuinen om ons heen massaal dit gras bevatten.

De mens als onkruid

Eigenlijk zou de invloed van de mens onkruid moeten heten. De mens als grote verstoorder van het evenwicht. De balans slaat voortdurend door, want de natuur krijgt de kans niet om het te herstellen. Omdat wij menen dat die planten er niet horen, terwijl alle omstandigheden ernaar zijn dat ze daar wel groeien.

Ik vond het bijzonder bij mijn voedselboswandeling door het voedselbos Weerwoud zoveel antipatie over het vermeende onkruid te horen. Die brandnetels horen daar niet. Ze schaden de biodiversiteit. Daarom halen we ze maar weg, terwijl de oorzaak – stikstof – overal boven en in de grond zit.

Meer in evenwicht

In onze tuin komt meer en meer het evenwicht. De grond is verstoord door jarenlange eenvormige teelt en daarna de bouw van de huizen. Het laatste heeft een enorm beslag gelegd op het bodemleven.

Nu zie je als je een schop in de grond steekt hoe het leven in de bodem terugkeert. Allemaal wormen en andere beestjes laten zich heel even zien, om daarna – gelukkig – zich meteen weer te verstoppen. Ik word daar zo vrolijk van.