Roze huisje - Klein wonen in Almere Oosterwold

We slaan ons een weg door de verdorde mosterdplanten op ons toekomstige landje. De grond is een beetje modderig. Zeeklei zuigt het water snel op, maar de regen van deze dag zorgt voor vieze schoenen. Gelukkig heb ik mijn laarzen aangetrokken om mij een beetje te beschermen tegen de modder. Ondanks deze bescherming zitten onze kleren vol modder. Net als dat de auto wat later ook boordevol met natte zeeklei zit. Ik meen zelfs op het dak zeeklei te zien. We horen de status van het project. Niet alles gaat even snel. De ambtelijke molens lopen traag en niet iedereen kan daar even goed tegen. Sommige mensen wachten al sinds augustus op de acte om de grond te kunnen kopen. De vraag is groot, waardoor er achterstanden zijn ontstaan. Vooralsnog blijf ik rustig. Ik kan mij wel drukmaken, maar ik denk niet dat ik daar iets mee opschiet. Het geeft mij weer extra tijd om thuis de boel op te ruimen. Een rondritje langs verschillende bouwplaatsen verklapt al wel wat ons allemaal te wachten staat. Ha

Tussen alle drukte van het opruimen door probeer ik ook te fantaseren. Hoe gaat het er straks uit zien? Ons huisje daar midden op het weiland. En wat staat er allemaal omheen. Het is nog best ver weg, maar lijkt ook steeds dichterbij te komen. De stroomversnelling kan ineens heel hard gaan. Een prachtige foto zag ik op Facebook langskomen, ons kavel vanuit de lucht. Het is nu nog leeg. Er lopen nog de bandensporen van het onderzoek doorheen. De huizen links krijgen steeds meer gestalte. En ons landje wacht op bebouwing en ontginning. De groenbemester brengt er alweer veel leven in. Zo fantaseer ik over groen, bomen en veel vogels. Het is nog een droom, want het is nu vooral groen door de groenbemester die sinds het voorjaar op het land groeit. Overal wordt gebouwd met alle rommel die daarbij hoort en dat zal de komende periode voor ons ook gelden. Zaterdag gaan we kijken met de andere bewoners. Ik ben benieuwd. De modderlaarzen aan, want het kan best drassig zijn op Oosterwold. Ondertu

Best vreemd dat de plaats waar je zoveel vandaan haalde, de plaats wordt waar je dingen naartoe brengt. Vorige week vrijdag heb ik de stapel boeken die we meerdere keren naar boekenmarkten sleepten en waar we ze niet kwijtraakten, gebracht naar de Kringloop. 8 bananendozen vol met boeken. Ik kan het zelf ook nog niet helemaal geloven. En het zijn er eigenlijk maar een paar als ik om me heen kijk in de boekenkasten. De stapels eerst uitgezocht. De boeken waar ik nog wat verkoopkans in zie, apart gehouden. Die zijn voor de volgende run. Daarna alles in de auto geladen en naar de kringloopwinkel gereden. Zeker, je kunt het ook op laten halen, maar ik wil het zelf regisseren om ervan af te zijn. Vrijdagmiddag schijnt het drukste moment van de week te zijn. Daarom geen hoffelijk ontvangst, maar zelf de dozen naar binnen sjouwen. Maakt het wel lastig. Anderen kijken anders tegen die stapels dozen aan dan ik. Is een stuk loslaten. Al had ik het bijvoorbeeld erg gewaardeerd als je bij het

Omdat de bouwvergunning bijna rond is komt de bouwer van ons toekomstige huisje langs. We beseffen dat de laatste keer dat we hem hebben gezien in april was. Het is avond en hij heeft vieze handen van het werken op Oosterwold. Als alles drassig is, dan is het letterlijk aanpoten daar in Oosterwold, vertelt hij. Hij eet een hapje mee en stort met honger op de pan met macaroni. Dan bespreken we de situatie van ons huis en de plannen. Of we er misschien een beetje vaart achter willen zetten. Hij wil graag snel beginnen. We moeten nog wat dingen hiervoor uitzetten, maar dat komt wel goed. Ik schrik er een beetje van. Mijn houding is de laatste periode een beetje veranderd. Ik merkte dat het weinig zin heeft om je druk te maken over dingen waar je geen invloed op hebt. Maar er komt ineens schot in. En als die steen eenmaal gaat rollen, gaat het hard. Het zou zomaar kunnen dat we rond de zomer al in ons huisje kunnen. De bouwer gaat aan de gang met het aanvragen van offertes voor de funderin