Roze huisje - Klein wonen in Almere Oosterwold

We hebben voor het eerst echt binnen gestaan. Wat een prachtige kozijnen en ramen zitten er in ons nieuwe huis. Compleet met bescherming tegen inbraak. Je kunt de deur muurvast openzetten, door enkel de deurklink te verdraaien. Het is even wennen, maar ziet er heel vernuftigd uit. Binnen kijken we onze ogen uit. Onderwijl ruiken we het hout. Hoe heerlijk ruikt dit hout uit Zweden. Voor elke boom die gekapt is, worden 2 nieuwe gepland. Wat een verrijking. Zo verdwijnen de bossen niet en wordt het hout duurzaam verbouwd. Als ik aankom, verwonder ik mij wel over de vele belangstelling. Er is een kijker die er al eerder is dan wij. Hij woont in de buurt vertelt hij. Aan de vele foto’s van toekomstige buren maar ook van andere bekenden, maak ik op dat veel mensen even een kijkje komen nemen. Iemand die mij kent van mijn blog, stuurt foto’s door. Ook hij heeft een kijkje genomen. De foto vanaf de A27 heb ik nog niet gezien. We hebben al berichten gekregen van mensen dat ze vanaf de snelweg o

Ineens gaat het hard. Als we op Tweede Pinksterdag even op de terugweg van Harderwijk langsrijden, zien we dat het dakbeschot er al op ligt. De volgende dag komt de dakdekker om de bitumen op het dak te leggen. Elke keer dat we langskomen zien we het huis weer een stuk meer af. Als je in het huis stapt, zie je duidelijk hoe groot (of klein) het gaat worden. Niet veel ruimte, maar het voelt wel heel erg goed. De geur van het hout, de hoge wand en alle balken die er liggen. Het geeft je meteen een heerlijk gevoel van thuis zijn. De ramen gaan er ook in en zo nadert het huis meer en meer de staat van af. Volgende week wordt het binnenwerk aangepakt. Dan verrijzen de binnenwanden en wordt alles binnen afgewerkt. Dan zullen de ruimtes ook wat beter te zien zijn. Net als dat de vloer erin komt te liggen. Het dakbeschot is heel mooi. Het wit steekt mooi af tegen het roze van de rest van het huis. Wat komt hier een mooi huisje van hout! Ik voel mij trots en ontzettend rijk. Het blijft indrukwe

Wie mij een jaar geleden zou vertellen dat ik de eerste bouwer van de Tiny House Farm zou zijn, zou ik keihard in zijn gezicht uitlachen. Maar het is dus echt waar: wij zijn de eerste die een huisje bouwt bij het project Tiny House Farm aan de Vuursteenhof . En het gaat keihard. Terwijl je dit leest, ziet het huis er waarschijnlijk alweer anders uit. De muren staan, het dak erop. We hopen dit weekend voor een groot deel al het huis van buiten te hebben staan. De buitenkant. Dat wel. De vloerbalken zijn gelegd en de buitenkant van de muren staat. Overeind getrokken en in fel roze. Het huis valt wel op. Als je al op de Vuursteenhof komt aanrijden, zie je het al. Of eigenlijk zie je het al overduidelijk vanaf de Tureluurweg. Een zuurstokroze huis verschijnt er aan de horizon. De kleur valt op en de vorm. Je schijnt het zelfs vanaf de snelweg te kunnen zien. Nu krijgen we meer en meer het gevoel voor proporties. Als de fundering er net ligt, vind je het groot en klein tegelijk. Nu de mur

Best bijzonder als je aan het einde van de dag dat de biedingen voor je huis sluiten, nog even naar het landje gaat. De fundering ligt er nu helemaal. Klaar om het huis er bovenop te plaatsen. Dat begint volgende week. Als het allemaal meezit, zal begin juni het huis zover af zijn dat de binnenkant wordt opgebouwd. Bijna verbaasd dat het toch best klein is. We zijn er even in gaan staan, tussen de funderingsbalken. Zo krijg je snel een beeld hoe groot het huis straks wordt. En dan is het best schrikken. Zo groot is het niet. We missen een heel boven dat we nu hebben. Daar zullen we zo wel aan moeten wennen. Tegelijkertijd zijn we druk in de weer met het verkopen van ons huis. Het blijft spannend, want als we ons besluit genomen hebben, moeten we afwachten of het aan de andere kant ook akkoord is. Die is ook heel enthousiast. Er komen nog wel spannende dingen, zoals het bouwkundig rapport. Wat zegt de deskundige straks over ons huisje. En er doen zich dan altijd opeens problemen voor. E

De dag van het heien is aangebroken. Een dag eerder heeft de landmeter alles uitgezet. Op de grond liggen oranje vlekken, roze gekleurd door de natte ondergrond. Het veld is drassig van de regen die de laatste dagen is gevallen. Was de grond nog geen week geleden keihard en met dikke scheuren erin. Nu heeft de klei al het water dat uit de hemel is gevallen, opgezogen. Alsof het een grote spons is. Elke stap die je zet, zakt je voet een paar centimeter naar beneden. Nu is het droog, maar de wind snijdt ongenadig met zijn mesjes korte sneetjes in je huid. Dwars door je jas heen gaat hij. In slechts enkele momenten bezorgt hij je de rillen over je hele lijf. De huisjesbouwer rilt net als ik van de kou. Dapper houdt hij de tekeningen erbij, rekent met zijn meetlint de hoogte van ons huisje. De terpen zijn hoger dan verwacht. Onderwijl banjeren de bouwlieden over de terp van de buurman. Elke stap in het opgelegde laagje zand zink je helemaal weg. Het lijkt drijfzand. De regen van de afgelop