Roze huisje - Klein wonen in Almere Oosterwold

Wat was mijn moment in 2018? Jeetje wat een heftig jaar is het geweest! En wat veel momenten hebben we gehad. Na bijna 2 jaar voorbereidingen, was het mooiste moment 4 augustus. De dag waarop we verhuisden . Warm weer Dagenlang heel warm weer. We hadden heel weinig kunnen doen. Overdag veel te heet, maar als je dan ’s avonds grote klussen gaat oppakken, stuiter je de hele nacht door in je bed. In de week voor de verhuizing heb ik het hek achter gemaakt om de honden binnen te houden. Met die hitte en alle deuren open, wel een noodzaak. Het kost veel energie. En dan de verhuizing. Wat een belevenis. Samen met 2 jongens uit Syrië. Ik heb ervan genoten, maar ook best veel angst gezweet. Hoe de wasmachine naar beneden ging, was een kwestie van heel veel geluk. Het ging maar net goed. En de overplaatsing van alle spullen – veel meer dan verwacht, zelfs als je kleiner gaat wonen – kostte heel veel zweet. Drijfnatte shirtjes. Zeecontainer We hebben veel dingen in de zeecontainer voor het huis

De schuur staat, maar het idee is dat we in de schuur ook de vriezer zetten. In ons vorige huis stond deze vriezer ook in de schuur. Met de moestuin en het verse voer voor de honden, is een extra vriezer geen overbodige luxe. We kopen het brood ook groot in, waarmee we met de 3 lades in huis niet uitkomen. Al sinds we op de Vuursteenhof wonen in augustus, tobben we met de 3 lades. Maar nu de schuur staat, moeten we zorgen dat de elektra, waarvan de lange kabel tot halverwege de tuin reikt, ook in de schuur een plekje krijgt. Afgelopen voorjaar heeft Gert-Jan Bon bij de aanleg van de ophoging rond het huis, de kabel iets te ver ingegraven. Daarom begint het voor mij met het uitgraven van de kabel. Een flink werkje, maar ik krijg het voor elkaar. Dan begint de grote uitdaging: de vertakkingen in de schuur zelf. Ik kijk wat op internet en besluit het zo eenvoudig mogelijk te doen. Dus geen ingewikkelde schakelaars en zo, maar gewoon 2 keer een dubbel stopcontact. Ik haal bij de bouwmarkt

De eerste sneeuw is gevallen. Het is – op een dag na – winter. De dagen zijn korter dan ooit. Ik weet nog met licht te vertrekken maar kom elke avond in het aardedonker thuis. Weinig licht is er te vinden. De automobilisten vinden het zo eng dat ze alleen nog maar met groot licht kunnen rijden. De snelheid blijft overigens wel hetzelfde. De weg is een grote modderpoel vol met kuilen, gaten en plassen. Op de weg ligt een flinterdun laagje modder dat zo lekker opspat. Je krijgt het niet voor elkaar om met schone schoenen op je werk te komen. Ik krijg dan vragen over de moddervlek op mijn broek of de klonten klei die ik meeneem onder en op mijn schoenen. Het hoort bij pionieren. Met de sneeuw gelijk maar even over de Vuursteenhof gelopen. Wat krijgt het meteen een ander aanzien. Het is niet veel meer dan een laagje poeder dat er ligt, maar het geeft alles net een zoetere aanblik. Het is heel bijzonder om het eerste jaar hier mee te maken en de seizoenen op een heel andere manier te ervare

Maandagochtend. Ik sta op het punt om naar mijn werk te gaan. De deurbel. Wie zou er nu aan de deur staan, vraag ik mij af. Een bestelling van iets? Waarschijnlijk is het een onverlaat die de weg niet kan vinden en bij het eerste het beste roze huisje aanbelt. Ik open de deur en kijk in de ogen van de schuurtjesbouwer die een week eerder mijn gebouwde platje afwees. Te scheef om een schuur op te zetten. Wat ben ik boos geweest en vooral teleurgesteld. Dat ik geen stoep voor een schuur kan neerzetten. Ik was er zo trots op. We hebben een stratenmaker laten komen die de tegels nu heeft neergelegd voor de schuur. Ze liggen naar mijn bevoordeelde timmermansoog, precies zo als ik ze heb neergelegd. Een band als stut zodat het schuurtje niet kan verzakken. Ook wat breder gemaakt dan ik in eerste instantie had gedaan. Zo valt het allemaal wat positiever uit en zouden de werklui niks te klagen meer hebben. Ik ben verbaasd dat hij nu voor mijn neus staat. De man waarover ik tegen Inge had gezeg

Ze zouden komen voor het schuurtje afgelopen maandag. Ze zijn ook geweest, maar het vloertje dat ik gemaakt had deugde niet volgens de man. Veel te scheef. Hij hield zijn waterpas nog extra scheef voor het effect. ‘Een verloop van 7 centimeter is onacceptabel. Dat doe ik niet’, zei hij. ‘Bovendien loopt het hier af. Die tegels zakken meteen. Kijk maar.’ Hij stampte. De vloer bleef strak liggen, maar hij was overtuigd en vertrok weer. Er klopte weinig van zijn beweringen, maar hij weigerde het schuurtje op te bouwen. Niet echt opbouwende kritiek als je dagen bent beziggeweest om die vloer met de hand te bouwen. Misschien zit er verloop in, maar dan zeker nooit meer dan 3 à 4 centimeter. We hebben het gezegd, maar het enige gelijk, was zijn gelijk. Bewust gedaan omdat die kant ook niet zo goed was ingeklonken en dan zou het min of meer recht trekken na een paar regenbuien. In de tijd dat Inge druk aan het tegelen was in de keuken en bij de kachel, was ik de grote zware tegels voor de vl