Roze huisje - Klein wonen in Almere Oosterwold

De wilgenhut in de tuin staat volop in bloei. De weelderige takken heb ik in december samengeweven alsof ik allerlei touwen aan elkaar knoopte.  Het begint heus iets moois te worden. Ergens in de coronatijd heb ik een cirkel wilgen geplant met het idee dat ik daar een wilgenhut van zou maken. Een Facebookpost van Giel bracht mij op het idee om de wilgenhut te gaan maken. Hij bond de takken heel handig met hulp van touw aan elkaar. Zo ging ik ook aan de slag en maakte een dak van gebogen wilgen. Precies op de kruising bond ik de touwen stevig aan elkaar.  Flinke staken De hut bleef goed in toom. De bomen groeiden de zomer hard door. Tegen het einde van de zomer staken er flinke staken omhoog uit de hut. Dat vroeg om een stevige aanpak. Ik wachtte tot de bladeren van de wilgen waren gevallen. Zo had ik wat beter zicht op de takken en kon ze wat eenvoudiger samenbinden. Het begint wel een steeds ruiger karwei te worden. Het kost veel kracht in de handen en vingers om de lange tak...

De winter brengt nieuwe gasten in de tuin. Als de dagen korter worden, veranderen de bezoekers. Zo komen het roodborstje en het winterkoninkje langs. Ook is er veel bedrijvigheid van koolmeesjes en pimpelmezen. We zitten met de bank naar onze tuin toe en zien zo al die actie in de tuin. Pas vloog er een vogel in paniek tegen het raam. Ook werd een vogel te grazen genomen door een havik. Veel bedrijvigheid dus. De waterbak hebben we naar boven getild in het vogelhuisje. Onder de overkapping is nu het bak waaruit de vogels kunnen drinken. Het heeft de bedrijvigheid vergroot. De andere plateau's zijn prima geschikt voor het eten. Het leukste is wel de melancholische zang van het roodborstje dat je overal hoort. De begroeting van de zon in de morgen, is misschien wel de mooiste. Het maakt mijn dag telkens goed. het roodborstje groet de zon uit bolle borst blozende hemel

Zo’n niet te ontginnen stuk land. Die metershoge distels die weer uit de grond komen. Ik ben ermee in bittere strijd. De ene keer win ik, de andere keer zij. Maar dan ineens doemt er midden tussen de distels een nest op. Een vogelnest! Helemaal gelukkig met de handzeis, besteld via internet, ga ik de enorme hoeveelheid distels in onze ‘bosrand’ te lijf. Wat een belevenis. De warme zon op de huid en dan gewoon met de zeis over de bodem gaan. De distels vallen stekelig op mij en de rest om mij heen. De ‘bosrand’ ontdaan van distels Zo ontdek ik dat hier allemaal boompjes staan. De boompjes en struiken die we koesteren: berk, els, liguster, egelantier, lijsterbes, Gelderse roos en niet te vergeten de meidoorn. Wat een prachtig groen. Ze verschijnen met het verdwijnen van de vele distels en zuring. Over de bodem zwaaien En zo’n handzeis is best zwaar. Ik zwaai ermee over de bodem, houd soms een distel vast zodat hij niet alleen schuin valt, maar ook echt losgesneden is van zijn wortel. A...

Misschien is zo’n grote tuin veel werk, maar je krijgt ook heel veel hulp. Van insecten bijvoorbeeld. Niet alleen helpen bijen en vlinders mee bij de bestuiving van veel bloemen. Ook de wezel en de egel helpen mee aan het tuinleven. Het begin van het insectenhotel is er Wespen in alle soorten en maten dragen bij aan de bestrijding van allerlei vliegjes en andere plaagdieren. En wat dacht je van het lieveheersbeestje in de bestrijding tegen bladluis. Of vogels als de koolmees die zich actief inzetten om de hoeveelheid rupsen in bedwang te houden, zodat er ook wat kool voor ons overblijft. Bouw van een insectenhotel Daarom bouwen we nu een insectenhotel. Een verwarrend woord omdat de insecten zich allerminst als hotelgast zullen beschouwen. Een nestkastje waarin vogels hun nestje kunnen bouwen is evenmin een hotel. Ze vinden die ruimte en maken zich niet druk over een eigenaar. Want er zijn veel kapers op de kust en voor je het weet, is je verblijfplaats gekaapt door een ander. De bouw v...