Roze huisje - Klein wonen in Almere Oosterwold

De regen blijft uit, terwijl we er zo op hopen. Het leven op de Vuursteenhof verschilt wezenlijk van ons oude leventje in het rijtjeshuis midden in de stad. De oude tuin was zo groot als ons huis nu. We hebben nu heel wat meer grond te bewerken. Met al die grond en alle planten die we geplant hebben in de zeeklei, kijk je ook op een andere manier naar de natuur om je heen. Zo maken we ons al geruime tijd zorgen om de droogte. Elke avond sproeien uit de kraan gaat tegen onze principes. Leidingwater is namelijk veel te kostbaar. We willen zoveel mogelijk doen met het water uit de regenton , maar dat is met deze droogte wel binnen een week op. Buienradar Zodoende kijken we dagelijks meerdere keren naar buienradar . Met smart zien we daar hoe de buien wel heel vaak langs ons landje scheren, zonder ook maar een druppel vocht achter te laten. De droge grond zorgt ervoor dat de planten minder hard groeien dan we zouden willen. Net als andere weersomstandigheden. De paar koude dagen enkele wek

Het was me al eens opgevallen afgelopen winter. Bij het beklimmen van het trapje van de boekenkast, voelde de temperatuur bovenin de nok van ons huis beduidend warmer aan. Het scheelde zeker een paar graden. Op een zondag stond de pelletkachel aan. En ik nam de proef op de som. Inderdaad. Mocht de temperatuur beneden in de kamer rond de 17 graden zijn; bovenin de nok was het zeker 21 graden. Warme lucht stijgt Warme lucht stijgt en daarmee kost het extra veel tijd om een behaaglijke temperatuur te krijgen. Het zou best schelen als je de warme lucht van boven naar beneden duwt. Dat kan met een ventilator. We gingen er meteen naar op zoek. Bij het zoeken merkten dat een ventilator vooral een seizoensproduct is voor de zomer. Ook bij de winkels waar we een ventilator eens wilden bekijken waren ze niet. We lieten het maar even voor wat het was. Tot Inge een week terug een aantrekkelijke aanbieding voorbij zag komen bij een online lampenwinkel . Zodoende arriveert een grote doos waarin het

De schrijver en bioloog Maarten ’t Hart houdt ook van moestuinieren. Hij schreef er wekelijks een column over op de achterpagina van NRC Handelsblad. Deze bijdragen zijn gebundeld in De groene over macht met als ondertitel: Tuinieren op de zware zeeklei . De bundel was in 2005 het nieuwjaarsgeschenk van uitgeverij De Arbeiderspers. Met illustraties van Peter Vos. Later is er een handelseditie van verschenen. Moestuinieren in de zware zeeklei van Maarten ’t Hart Maartens moestuin Het boekje leverde zelfs een televisieserie op van de VPRO: Maartens moestuin . Overigens schijnt de romancier na een val van zijn e-bike niet meer te lukken. Ook tuinieren vergt veel kracht en als je arm niet meer wil, lukt het niet. Amandel die begint te groeien Aan de boektitel met de zware zeeklei erin moet ik vaak denken. Het is niet makkelijk werken in de zeeklei. Dat leer ik wel in het kleine jaar dat we hier in de achtertuin ploeteren. Grote en zware klompen klei. In de herfst en winter als de grond

De keuze voor de verwarming van ons huisje viel op een pelletkachel . We verwachtten dat het wel genoeg zou zijn om ons goed geïsoleerde houten huis warm te houden op koude en gure winterdagen. Er zijn enkele nadelen aan een pelletkachel. Het stoken op hout, geeft een bepaalde mate van fijnstofuitstoot. Fijnstof Al ligt de hoeveelheid fijnstofuitstoot bij het stoken van een pelletkachel een stuk lager dan bij een houtkachel. Wanneer je een houtkachel een avondje opstookt, dan komt er ongeveer evenveel fijnstof vrij als dat je de hele week alle dagen stookt met de pelletkachel. Het andere nadeel is de opslag van de pellets. Ze worden geleverd in losse zakken; je kunt ook kiezen voor een bulkzak, maar dat is met onze hoeveelheden niet praktisch. Wij hebben afgelopen winter gestookt met zakken van 15 kilo. De hoeveelheid wat we hebben verstookt, is erg meegevallen. Bij een koude week gaan er ongeveer 2 zaken doorheen, maar in de warmere periodes doen we zeker een week met 15 kilo pellets.

Het had al heel wat voeten in aarde voordat het schuurtje in onze tuin er stond. Nu staat het, maar zeker niet als een huis. Gedurende de wintermaanden zagen we dat hoe langer hoe meer de gaten en kieren in het hout groeiden. Met als hoogtepunt de enorme opening ter hoogte van de bovenkant van de deur. Het gapende gat werd met de dag groter en je kon eigenlijk met je hand al door de kier heen. In mijn ogen een onacceptabele situatie. Er zou een windvlaag tussen komen en vervolgens zou de hele schuur opgetild kunnen worden door dit incident. Nodeloos nat Ik bekijk de schuur nog eens goed. Al die kieren zouden de boel ook nog eens nodeloos nat kunnen maken. Ik bestudeer de situatie nog eens goed. Hoe zou ik het moeten oplossen. We hadden immers de deskundige timmerlieden van de schurenbouwer Azalp ingehuurd om voor ons een nette schuur te plaatsen. Ik vermoed dat de oorzaak bij de horizontaal aangebrachte planken boven de deuren ligt. In eerste instantie probeer ik de onderste planken l