Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn moment - Tiny house farm

Wat was mijn moment in 2018? Jeetje wat een heftig jaar is het geweest! En wat veel momenten hebben we gehad. Na bijna 2 jaar voorbereidingen, was het mooiste moment 4 augustus. De dag waarop we verhuisden.

Warm weer

Dagenlang heel warm weer. We hadden heel weinig kunnen doen. Overdag veel te heet, maar als je dan ’s avonds grote klussen gaat oppakken, stuiter je de hele nacht door in je bed. In de week voor de verhuizing heb ik het hek achter gemaakt om de honden binnen te houden. Met die hitte en alle deuren open, wel een noodzaak. Het kost veel energie.

En dan de verhuizing. Wat een belevenis. Samen met 2 jongens uit Syrië. Ik heb ervan genoten, maar ook best veel angst gezweet. Hoe de wasmachine naar beneden ging, was een kwestie van heel veel geluk. Het ging maar net goed. En de overplaatsing van alle spullen – veel meer dan verwacht, zelfs als je kleiner gaat wonen – kostte heel veel zweet. Drijfnatte shirtjes.

Zeecontainer

We hebben veel dingen in de zeecontainer voor het huis gestopt. Die zou in de weken erna langzaam worden leeggehaald. Zo hielden we in huis de ruimte vrij. Wel dezelfde dag de bedden gebouwd zodat we allemaal lekker konden slapen. En alles een beetje neergezet zodat het huisje al meteen een beetje vertrouwd voelt.

En dan heerlijk je bedje in na alle inspanningen. Met het spannendste: hoe reageren de honden? We herinnerden ons een vakantie op Texel waarbij Teuntje de hele nacht jankte. Zou ze dat hier ook gaan doen?

Jodelende teckels

Het begon inderdaad met janken, maar we ontdekten heel snel het trucje: een handdoek over het lichtgedeelte. Zo bleef het na even jodelen, de rest van de nacht heel rustig. Pas bij het opstaan, begonnen ze te janken. En dan mag het…

Wat bijzonder om zo de eerste nacht op het nieuwe stekkie door te brengen. Wat een belevenis. We hadden nooit verwacht dat wij als eerste bewoners van de Vuursteenhof onze intrek in ons kleine huisje zouden nemen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

67 potten

  Stadslandbouw hoort bij Oosterwold. Als ik mensen vertel waar ik woon dan beginnen ze vaak over de doorwaadbare zone en stadslandbouw. Wat doe jij eraan, zeggen ze dan. Er klinkt een soort verwijt in door. Meestal hebben ze klokken horen luiden, maar waar de klepels hangen.... Gazons De wijk is vergeven van de groene gazons waar weinig landbouw te bespeuren is. Dat stemt droevig omdat de opzet van de wijk is dat mensen in elk geval voor een deel in hun eigen voedsel voorzien. De gemeente noemde een tijdje terug ineens een percentage van 10 procent. Oosterwold zou voor 10 procent van de voedselvoorziening in Almere moeten voorzien.  Geen idee waar dat percentage vandaan komt, zal ook van iemand komen die dezelfde klok heeft horen luiden. Ik las over Den Bommel op Goeree-Overflakkee waar volkstuintjes worden opgeofferd voor woningbouw . De grond verkopen aan een projectontwikkelaar is veel lucratiever. Onder het mom van woningnood zijn de volkstuintjes het eerste doelwit. Gee...

Opruimen - #WOW #WOT #ontspullen

De grote opruiming in mijn leven was bij de verhuizing naar mijn huidige  roze huisje . We halveerden in vierkante meters van ruim 130 vierkante meter huis naar 62 vierkante meter. De tuin is bijna 10 keer zo groot geworden. Minder boeken Het betekende dat ik heel veel van mijn boeken heb weggedaan. In mijn vorige huis, een heus grachtenpand in Almere, had ik op zolder een grote bibliotheek met heel veel boeken. Ik heb daarvan bijna driekwart weggedaan. Er is denk ik ongeveer een kwart overgebleven. Dat terwijl ik meer dan ooit lees. Ik leen de meeste boeken die ik lees bij de bibliotheek. Minder fietsen en harmoniums Het was nog meer wat er is weggedaan. Ik heb nu veel minder fietsen (van 4 naar 2) en ook het aantal harmoniums in huis is van 4 naar 1 gegaan. Allemaal grote offers. Nu, bijna 6 jaar na al dat ontspullen heb ik maar een paar dingen die ik mis. Mijn kofferharmonium die ik aan mijn neef heb overgedaan en die hij heel mooi heeft opgeknapt en ik mis heel soms een boek....

Kappen

Ik hoor het gezaag in de bosstrook vlakbij ons huis. Ik weet het. De boomploeg een paar weken terug waarschuwde mij al: hier gaat worden gekapt. Mannen met laarzen, zaagvrije broeken en grote motorzagen bevestigen het als ik wat later mijn wandeling door het bos loop. Rob Bijlsma vertelde het mij deze zomer in zijn boek: Kerken van goud, dominees van hout . Staatsbosbeheer is een ordinaire boomproducent die geld moet ophalen met het kappen van zijn kostbare bossen. De energietransitie vraagt heel veel hout. De korrels - pellets - zijn nodig om 'groene energie' op te wekken.  Bijlsma pleit juist voor minder beheren (lees: kappen) en meer observeren (gewoon laten staan en zien wat er gebeurt). Er is zo verschrikkelijk veel te ontdekken wat we nog niet weten. Populieren Dit keer moeten de populieren eraan geloven. Ik zag het al bij het Almeerse kasteel, hoe het aangrenzende bos aan de andere kant van het fietspad uitgedund werd van populieren. Als er een bos aan moet geloven, voel...