Heien - Tiny House Farm

De dag van het heien is aangebroken. Een dag eerder heeft de landmeter alles uitgezet. Op de grond liggen oranje vlekken, roze gekleurd door de natte ondergrond.

Het veld is drassig van de regen die de laatste dagen is gevallen. Was de grond nog geen week geleden keihard en met dikke scheuren erin. Nu heeft de klei al het water dat uit de hemel is gevallen, opgezogen. Alsof het een grote spons is. Elke stap die je zet, zakt je voet een paar centimeter naar beneden.

Nu is het droog, maar de wind snijdt ongenadig met zijn mesjes korte sneetjes in je huid. Dwars door je jas heen gaat hij. In slechts enkele momenten bezorgt hij je de rillen over je hele lijf. De huisjesbouwer rilt net als ik van de kou. Dapper houdt hij de tekeningen erbij, rekent met zijn meetlint de hoogte van ons huisje. De terpen zijn hoger dan verwacht.

Onderwijl banjeren de bouwlieden over de terp van de buurman. Elke stap in het opgelegde laagje zand zink je helemaal weg. Het lijkt drijfzand.

De regen van de afgelopen dagen heeft een laagje water tussen het zand en de kleilaag eronder gemaakt. Wat zo strak eruit zag is een bedrieglijke laag geworden, waar je met je voetstappen in verdrinkt.

De heistelling komt eraan gereden. Hij zal bij een ander huis gaan beginnen. Langzaam, bijna bedachtzaam rupst hij in de richting van het landje. Tot hij weer de bocht omgaat, terug. Gaat hij toch naar ons land, maar waarom rijdt hij zo om?

Dan blijkt dat hij de vastgereden vrachtauto met de balken moet ophalen. De balken helpen het enorme gevaarte om niet weg te zakken. Het kost veel tijd. Ondertussen snijdt de wind verder. Niet bewust van de kou die hij door je jas heen blaast.

Het kost veel tijd voor de stelling op de juiste plek staat. Ik moet weer gaan, want een afspraak op mijn werk wacht. Pas later stuurt de bouwer de foto’s van de heistelling die de palen erin slaat. Maar liefst 11 palen gaan erin. Eentje meer dan gepland. Eentje zinkt naar beneden zonder houvast. Een klein stukje ernaast gaat de nieuwe paal erin. Deze blijft wel staan.

Nu steken de heipalen als kleine hoofdjes boven de aarde uit. Straks komen hier de balken op te liggen. Deze krijgen een plekje haaks op de koppen. Daarbovenop de houten vloer. Zo komt ons huisje op dezelfde hoogte te liggen als de weg en de terpen.

Een bijzonder moment die eerste palen. Ze steken zo geheimzinnig boven de grond uit. Als een bijzonder monument van lang vervlogen tijden. Het is voor ons een monument van de toekomst: hier verrijst ons nieuwe huisje. Hier komen wij straks te wonen!

Elke stap brengt ons weer ietsje dichterbij. En de stappen volgen steeds sneller op elkaar.