Ineens gaat het hard. Als we op Tweede Pinksterdag even op de terugweg van Harderwijk langsrijden, zien we dat het dakbeschot er al op ligt. De volgende dag komt de dakdekker om de bitumen op het dak te leggen. Elke keer dat we langskomen zien we het huis weer een stuk meer af.
Als je in het huis stapt, zie je duidelijk hoe groot (of klein) het gaat worden. Niet veel ruimte, maar het voelt wel heel erg goed. De geur van het hout, de hoge wand en alle balken die er liggen. Het geeft je meteen een heerlijk gevoel van thuis zijn.
De ramen gaan er ook in en zo nadert het huis meer en meer de staat van af. Volgende week wordt het binnenwerk aangepakt. Dan verrijzen de binnenwanden en wordt alles binnen afgewerkt. Dan zullen de ruimtes ook wat beter te zien zijn. Net als dat de vloer erin komt te liggen.
Het dakbeschot is heel mooi. Het wit steekt mooi af tegen het roze van de rest van het huis. Wat komt hier een mooi huisje van hout! Ik voel mij trots en ontzettend rijk.
Het blijft indrukwekkend als je vanaf de Tureluurweg de Vuursteenhof oprijdt. Het roze huis valt echt op. Dat uitgerekend wij het eerste huis zouden bouwen van dit mooie project, verbaast mij iedere keer weer. Dat wij ook weleens de eerste bewoners zouden kunnen zijn, is net zo’n verbazing.
Wachten loont. We zien hier een huis verrijzen dat aansluit bij het idee om meer te leven met minder. Daarvoor staat er natuurlijk nog best een vol huis aan de Alkmaargracht. Mogelijk dat we de container die nu op het terrein staat, wat langer aanhouden. Zo kunnen we langzaam alles wat we nodig hebben in huis zetten en wegdoen wat niet past.
Reacties
Een reactie posten