Doorgaan naar hoofdcontent

Appeltaart


De appeloogst is dit jaar ongekend. We hebben zeker een kilo of 25 geoogst, waarvan zeker 15 kilo aan goudrenetten. De nieuwe soorten hebben hele kleine appeltjes gekregen, de oudere krijgen elk jaar een grotere oogst. Het is onvoorstelbaar dat er zulke heerlijke vruchten uit komen. Elk jaar weer.

De peren waren dit jaar niet zo talrijk. We hebben geen enkele geoogst. Net als dat er weinig pruimen voor ons waren. De bloesem in het voorjaar heeft het er moeilijk mee als er nog regelmatig nachtvorst overheen komt. 

Heel veel vruchten

De amandelboom heeft wel heel veel vruchten afgegeven, niet allemaal met een heel klein amandeltje erin, maar genoeg. Net als dat we heel morellen hebben gehad. De andere kersen deden het ook heel redelijk. Aan frambozen, rode bessen, zwarte bessen en bramen ook geen gebrek.

Het was wel een bijzonder appeljaar. De appels waren vroeg rijp. En ze werden ook al heel vroeg aangevreten door wespen. Daarom hebben we bepaalde appels vroeg geplukt, zoals de groninger kroon, jonagold en elstar. De warme en zeer zonnige dagen in augustus en september zorgden ervoor dat de goudrenet ook heel vroeg rijp was. 

Afrijpen en schillen

We hebben ze in de badkamer, waar het in ons huis het koudste is, laten afrijpen in donkere dozen. De temperatuur is dan nog wel een beetje te heet, maar als je ze goed in de gaten houdt, is het goed te doen. Daarom hebben we deze week een flink deel van de appels geschild voor de appeltaart. Ruim 2 kilo is ingevroren. Het schijnt te kunnen, we gaan het merken.

Van de andere zeer royale kilo hebben we een appeltaart voor nu gebakken. Het was een bijzondere samenstelling van allerlei appelsoorten: goudrenet, red love, zoete ermgaard, jonagold en elstar. Het levert een heel kleurrijke appeltaart op met een enorme stortvloed aan smaken. Nooit geweten dat appels zo verschillend van elkaar smaken. Een appeltaart is al heel erg feest, maar dit is extra feest.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Leve de vlechtheg

Bij het planten van de bomen en struiken van Heg en Landschap , heb ik rekening gehouden dat de planten samen een haag vormen. Een heuse bomenhaag. Bij de presentatie van de inspirerende heggenvlechter , is bij mij het zaadje geplant om de bomen een beetje te helpen bij het in elkaar vervlechten. Ik vlecht nu de takken in elkaar. De rozen, meidoorns, lijsterbessen, hazelaars, berken en Spaanse aken lenen zich daar prima voor. Ze staan dicht bij elkaar en als je de flexibele takken mooi ineenvlecht, ontstaat er een mooie gesloten heg, een vlechtheg. Meebuigen Het is een flink werk, waarbij ik ook de stammen heb aangepakt. Die zaag ik voor een klein stukje in zodat de stam beter meebuigt. Zo schep ik mijn eigen haag. Ik doe het eigenhandig, zonder cursus. Beetje filmpjes op youtube volgend en vooral kijkend naar wat de bomen en struiken doen. Het is ontzettend mooi om te zien hoe de stammen om elkaar heen vlechten. Het geeft een samenspel. De bosanemoon die aan is komen waaien, kronkelt

Opruimen - #WOW #WOT #ontspullen

De grote opruiming in mijn leven was bij de verhuizing naar mijn huidige  roze huisje . We halveerden in vierkante meters van ruim 130 vierkante meter huis naar 62 vierkante meter. De tuin is bijna 10 keer zo groot geworden. Minder boeken Het betekende dat ik heel veel van mijn boeken heb weggedaan. In mijn vorige huis, een heus grachtenpand in Almere, had ik op zolder een grote bibliotheek met heel veel boeken. Ik heb daarvan bijna driekwart weggedaan. Er is denk ik ongeveer een kwart overgebleven. Dat terwijl ik meer dan ooit lees. Ik leen de meeste boeken die ik lees bij de bibliotheek. Minder fietsen en harmoniums Het was nog meer wat er is weggedaan. Ik heb nu veel minder fietsen (van 4 naar 2) en ook het aantal harmoniums in huis is van 4 naar 1 gegaan. Allemaal grote offers. Nu, bijna 6 jaar na al dat ontspullen heb ik maar een paar dingen die ik mis. Mijn kofferharmonium die ik aan mijn neef heb overgedaan en die hij heel mooi heeft opgeknapt en ik mis heel soms een boek.  Boek

Wilgenhut

De wilgenhut in de tuin staat volop in bloei. De weelderige takken heb ik in december samengeweven alsof ik allerlei touwen aan elkaar knoopte.  Het begint heus iets moois te worden. Ergens in de coronatijd heb ik een cirkel wilgen geplant met het idee dat ik daar een wilgenhut van zou maken. Een Facebookpost van Giel bracht mij op het idee om de wilgenhut te gaan maken. Hij bond de takken heel handig met hulp van touw aan elkaar. Zo ging ik ook aan de slag en maakte een dak van gebogen wilgen. Precies op de kruising bond ik de touwen stevig aan elkaar.  Flinke staken De hut bleef goed in toom. De bomen groeiden de zomer hard door. Tegen het einde van de zomer staken er flinke staken omhoog uit de hut. Dat vroeg om een stevige aanpak. Ik wachtte tot de bladeren van de wilgen waren gevallen. Zo had ik wat beter zicht op de takken en kon ze wat eenvoudiger samenbinden. Het begint wel een steeds ruiger karwei te worden. Het kost veel kracht in de handen en vingers om de lange takken goed