Doorgaan naar hoofdcontent

Was drogen


Het drogen van de was met hulp van een wasdroger is een energievretende bezigheid. Sinds onze eerste wasdroger in 2004 zijn we best wel verslaafd aan het drogen van de was in zo’n ding. Niks meer uithangen, lekker makkelijk. Niet meer al dat gefriemel met die knijpertjes. Maar gewoon in de droger en anderhalf uur later haal je het er droog uit.

Bij de aankoop van de huidige wasmachine. Alweer ruim 12 jaar geleden, namen we ook een nieuwe wasdroger. De oude wilde mijn zusje wel overnemen. Eigenlijk was die nog prima. Alleen kon die in ons huis niet meer met de slurf naar buiten hangen en vingen we de condens in een speciale bak op.

De was drogen met vorst en sneeuw gaat prima

Wasmachine en droger mee

Bij de verhuizing gingen de wasmachine en de droger mee. Ze kregen een speciale plek in de badkamer. Een heel karwei met de verhuizing. De jongens die ons hielpen bij de verhuizing hadden veel moeite met de enorm zware wasmachine, maar de droger bleef ook niet achter. We hebben hem meteen gebruikt. Maar nu met zo’n grote tuin, kochten we ook een wasmolen. We moesten toch eens van die verslaving af.

Ze gebruiken heel veel stroom en zijn eigenlijk helemaal ergens voor nodig. Het scheelt toch zeker zo’n 40 euro per jaar als je de was aan de waslijn hangt. Zo’n 2 jaar terug zijn we serieus met de droogmolen gaan werken. Bijna elk weekend na de was, hang ik deze buiten op. Een heel werkje. Zeker als het veel sokken zijn. Maar de winter is wel een lastige speler. Zeker als het vochtig en koud weer is, dan gaat het niet hard met drogen.

Daarom was het vooral in de wintermaanden dat we de droger gebruikten. Sinds de verhuizing kreeg hij wel kuren. Maar we wisten het leven van het apparaat met allerlei trucjes toch nog te rekken. Tot hij een paar weken geleden definitief de geest gaf. Gelukkig kunnen we uitwijken naar het gezamenlijk gebouw De Vuurplaats om te drogen. Daar delen we een wasmachine en een droger met onze buurtgenoten.

Beddengoed te drogen in de sneeuwkou

Ondanks kou was ophangen

Toch heb ik het met de kou geprobeerd om de was te hangen. Als het zonnetje lekker schijnt, dan wil de was best wel drogen. Zeker zo aan het begin van het jaar. De zon is nu ook beduidend sterker dan bijvoorbeeld in december.

Wat vooral verrassend was: de was drogen met de sneeuw. Afgelopen weekend was het feest. Ik draai de was dan meteen ’s ochtends zodat ik deze aan het einde van de ochtend op kan hangen. Zo is het al wat warmer en heb je veel uren om de was te laten drogen. De wind en de koude waren bijzonder goed voor de was. Het maakte in droogtijd nauwelijks uit met een frisse zomerdag. In een kleine 2 uur kurkdroog.

En wat heerlijk fris is de was die je buiten hangt. Je wilt er wel je neus erin blijven steken. Wat ruikt dat lekker. Zeker het beddengoed dat we zondag aan de lijn hingen. Het was zo fris. We sliepen die nacht als roosjes in ons frisgewassen bed.

was drogen in de sneeuw
Met een windje, droogt de was prima in de vrieskou

Makkelijker drogen

Hoe leuk is het om de was zo op te hangen. Ik wil wel kijken of er nog andere mogelijkheden zijn om bijvoorbeeld het kleine wasgoed beter en makkelijker op te hangen en te drogen. Ook experimenteer ik nog hoe je het het beste kan uithangen zodat wind en zon er goed grip op hebben. Tips zijn van harte welkom.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Leve de vlechtheg

Bij het planten van de bomen en struiken van Heg en Landschap , heb ik rekening gehouden dat de planten samen een haag vormen. Een heuse bomenhaag. Bij de presentatie van de inspirerende heggenvlechter , is bij mij het zaadje geplant om de bomen een beetje te helpen bij het in elkaar vervlechten. Ik vlecht nu de takken in elkaar. De rozen, meidoorns, lijsterbessen, hazelaars, berken en Spaanse aken lenen zich daar prima voor. Ze staan dicht bij elkaar en als je de flexibele takken mooi ineenvlecht, ontstaat er een mooie gesloten heg, een vlechtheg. Meebuigen Het is een flink werk, waarbij ik ook de stammen heb aangepakt. Die zaag ik voor een klein stukje in zodat de stam beter meebuigt. Zo schep ik mijn eigen haag. Ik doe het eigenhandig, zonder cursus. Beetje filmpjes op youtube volgend en vooral kijkend naar wat de bomen en struiken doen. Het is ontzettend mooi om te zien hoe de stammen om elkaar heen vlechten. Het geeft een samenspel. De bosanemoon die aan is komen waaien, kronkelt

Opruimen - #WOW #WOT #ontspullen

De grote opruiming in mijn leven was bij de verhuizing naar mijn huidige  roze huisje . We halveerden in vierkante meters van ruim 130 vierkante meter huis naar 62 vierkante meter. De tuin is bijna 10 keer zo groot geworden. Minder boeken Het betekende dat ik heel veel van mijn boeken heb weggedaan. In mijn vorige huis, een heus grachtenpand in Almere, had ik op zolder een grote bibliotheek met heel veel boeken. Ik heb daarvan bijna driekwart weggedaan. Er is denk ik ongeveer een kwart overgebleven. Dat terwijl ik meer dan ooit lees. Ik leen de meeste boeken die ik lees bij de bibliotheek. Minder fietsen en harmoniums Het was nog meer wat er is weggedaan. Ik heb nu veel minder fietsen (van 4 naar 2) en ook het aantal harmoniums in huis is van 4 naar 1 gegaan. Allemaal grote offers. Nu, bijna 6 jaar na al dat ontspullen heb ik maar een paar dingen die ik mis. Mijn kofferharmonium die ik aan mijn neef heb overgedaan en die hij heel mooi heeft opgeknapt en ik mis heel soms een boek.  Boek

Wilgenhut

De wilgenhut in de tuin staat volop in bloei. De weelderige takken heb ik in december samengeweven alsof ik allerlei touwen aan elkaar knoopte.  Het begint heus iets moois te worden. Ergens in de coronatijd heb ik een cirkel wilgen geplant met het idee dat ik daar een wilgenhut van zou maken. Een Facebookpost van Giel bracht mij op het idee om de wilgenhut te gaan maken. Hij bond de takken heel handig met hulp van touw aan elkaar. Zo ging ik ook aan de slag en maakte een dak van gebogen wilgen. Precies op de kruising bond ik de touwen stevig aan elkaar.  Flinke staken De hut bleef goed in toom. De bomen groeiden de zomer hard door. Tegen het einde van de zomer staken er flinke staken omhoog uit de hut. Dat vroeg om een stevige aanpak. Ik wachtte tot de bladeren van de wilgen waren gevallen. Zo had ik wat beter zicht op de takken en kon ze wat eenvoudiger samenbinden. Het begint wel een steeds ruiger karwei te worden. Het kost veel kracht in de handen en vingers om de lange takken goed