Komen tot de kern van je bezit - Tiny House Farm

Alle zeilen zetten we bij voor de overdracht van ons oude huis. Volgende week is het zover, dan zitten we bij de notaris. Maar daarvoor moeten we wel een heel leeg huis opleveren. Het gaat gestaag, het leeghalen van 12 jaar verwoed verzamelen. Ik sta er best versteld van wat wij allemaal in huis hebben gehaald.

2 jaar opruimen

En dan zijn we al meer dan 2 jaar bezig met opruimen. Het begon aarzelend, niet teveel en met veel emotie. Rommelend in stapels papieren, veel inscannen en vast willen houden. Opruimen is eigenlijk afscheid nemen. Soms komen er zelfs herinneringen naar boven waarvan je niet meer wist dat ze er nog waren.

Het huis verkoopklaar maken, was al een hele uitdaging. Maar daar hoefde ik mij alleen te houden aan de capaciteit van de boekenplanken die er hingen. Nu ga ik kleiner wonen, dat betekent dus dat er nog meer boeken wegmoeten.

Schillen van de boekenvrucht

Een moeilijk proces, want hoe meer je schiltvan de boekenvrucht, hoe meer je tot de kern van je boekenbezit komt. De kern van boeken die je het liefst de hele dag bij je zou willen houden. En dat is niet makkelijk. Want welke boeken mag je echt niet missen en welke zijn toch niet zo belangrijk om te bewaren. En bewaar je een boek dat je al gelezen hebt of juist een boek dat je nog moet lezen?

Er is weer een schifting geweest en mijn oude studiemaat komt dit weekend weer een flinke stapel dozen met boeken halen. De rest staat nog in de container naast ons nieuwe huisje. Ik ben al heel ver met de boekenkasten en dan komt het spannendste: voor hoeveel boeken heb ik straks nog een plekje.

Zoveel meer

En dat waren alleen de boeken. Er is nog zoveel meer. Een stapel gezelschapsspelletjes, servies, bestek, pannen, posters, schilderijen, knuffels, voetenbankjes, krukjes en dekentjes. Nooit geweten dat we zoveel dekbedden hebben. En hout. Wat veel hout hebben wij! Plankjes, panelen en balken. Er is zoveel. Ik kan er misschien nog een hele schuur van bouwen.

En wat staat er veel in de schuur. Ik heb de laatste dagen best vaak uitgeroepen: waarom hebben we een schuur. Kan alles wat daarin staat niet in de vuilnisbak. Het lijkt wel of een schuur de plek is om dingen neer te zetten die eigenlijk weg moeten. Daarom misschien toch een kleiner schuurtje bouwen, straks bij ons nieuwe huisje.

En zo ruimen we op voor de laatste fase in. Al weet ik dat de echte laatste fase is als we de container voor ons roze huisje weghalen.