Doorgaan naar hoofdcontent

Sauzen - Tiny House Farm

Het huis nagenoeg klaar, is het tijd voor het sauzen. Onze schilder heeft het plafond aangepakt. Er is een prachtig laagje white wash op gespoten. Wat staat dit geweldig zeg. Nu mogen wij de muren gaan sauzen.

Bij het zoeken naar de kluskleren stuit ik op de kleren van ruim 10 jaar terug. De laatste keer dat we echt geklust hebben bij het opknappen van het huisje dat we nu net verkocht hebben. Ik zie het schattige setje kluskleren dat Doris toen droeg. Nu mag ze zelf haar nieuwe kamer sauzen. Iets wat ik doodeng vind. Zoiets mocht ik niet van mijn ouders.

We hebben 2 grote potten met muurverf meegenomen en gaan aan de slag. Een heel karwei. Vooral omdat we met het moeilijkste beginnen: de hoge ramen aan de achterkant van het huis. Een precies werkje dat op ongeveer 4 meter hoogte speelt.

Hoge trap

Op een hoge trap best een lastig karwei als je niet elke dag dit werk doet. De laatste keer, anderhalf jaar geleden was ook op een hoge trap, maar nu is het warm en licht. Dat is best een groot verschil. Ik zet dapper door en Inge mag het werk beneden doen.


Dat het warm is, lijkt niet zo heel erg te zijn. We zetten de ramen tegen elkaar open. Hier in de polder waait het altijd. Zelfs als het windstil is zoals vandaag. De verf droogt snel. Even pauzeren. We zitten op de rand van onze terp. Heerlijk in de droge klei eten we een boterhammetje met bramenjam.

2e laag

Als we de volgende dag de 2e laag erop smeren, is het nog iets warmer. Ik merk wel dat ik gisteren op de hoge trap heb staan balanceren als een acrobaat. Een houding die ik niet dagelijks gewend ben. Dat voel ik ook aan mijn lijf. Een stijve nek en duidelijk spieren die lange tijd een kwast hebben vastgehouden.

Daarom vitten we iets meer tegen elkaar. Al verandert dat snel als we de eerste resultaten zien. De saus gaat dik tegen de muur en dekt goed. Je ziet niet altijd waar je gebleven bent, maar wat is het mooi. Ik geniet ervan.

Het gaat wat trager dan een dag eerder. Maar de lunch is minstens zo lekker. Zeker ook omdat we de kiekendief over het graanveld zien vliegen alsof het een vlinder is. Prachtig die kleur en de elegante vlucht. Ik geniet van deze plek.

Wauw. Dat wij hier straks wonen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Leve de vlechtheg

Bij het planten van de bomen en struiken van Heg en Landschap , heb ik rekening gehouden dat de planten samen een haag vormen. Een heuse bomenhaag. Bij de presentatie van de inspirerende heggenvlechter , is bij mij het zaadje geplant om de bomen een beetje te helpen bij het in elkaar vervlechten. Ik vlecht nu de takken in elkaar. De rozen, meidoorns, lijsterbessen, hazelaars, berken en Spaanse aken lenen zich daar prima voor. Ze staan dicht bij elkaar en als je de flexibele takken mooi ineenvlecht, ontstaat er een mooie gesloten heg, een vlechtheg. Meebuigen Het is een flink werk, waarbij ik ook de stammen heb aangepakt. Die zaag ik voor een klein stukje in zodat de stam beter meebuigt. Zo schep ik mijn eigen haag. Ik doe het eigenhandig, zonder cursus. Beetje filmpjes op youtube volgend en vooral kijkend naar wat de bomen en struiken doen. Het is ontzettend mooi om te zien hoe de stammen om elkaar heen vlechten. Het geeft een samenspel. De bosanemoon die aan is komen waaien, kronkelt

Opruimen - #WOW #WOT #ontspullen

De grote opruiming in mijn leven was bij de verhuizing naar mijn huidige  roze huisje . We halveerden in vierkante meters van ruim 130 vierkante meter huis naar 62 vierkante meter. De tuin is bijna 10 keer zo groot geworden. Minder boeken Het betekende dat ik heel veel van mijn boeken heb weggedaan. In mijn vorige huis, een heus grachtenpand in Almere, had ik op zolder een grote bibliotheek met heel veel boeken. Ik heb daarvan bijna driekwart weggedaan. Er is denk ik ongeveer een kwart overgebleven. Dat terwijl ik meer dan ooit lees. Ik leen de meeste boeken die ik lees bij de bibliotheek. Minder fietsen en harmoniums Het was nog meer wat er is weggedaan. Ik heb nu veel minder fietsen (van 4 naar 2) en ook het aantal harmoniums in huis is van 4 naar 1 gegaan. Allemaal grote offers. Nu, bijna 6 jaar na al dat ontspullen heb ik maar een paar dingen die ik mis. Mijn kofferharmonium die ik aan mijn neef heb overgedaan en die hij heel mooi heeft opgeknapt en ik mis heel soms een boek.  Boek

Wilgenhut

De wilgenhut in de tuin staat volop in bloei. De weelderige takken heb ik in december samengeweven alsof ik allerlei touwen aan elkaar knoopte.  Het begint heus iets moois te worden. Ergens in de coronatijd heb ik een cirkel wilgen geplant met het idee dat ik daar een wilgenhut van zou maken. Een Facebookpost van Giel bracht mij op het idee om de wilgenhut te gaan maken. Hij bond de takken heel handig met hulp van touw aan elkaar. Zo ging ik ook aan de slag en maakte een dak van gebogen wilgen. Precies op de kruising bond ik de touwen stevig aan elkaar.  Flinke staken De hut bleef goed in toom. De bomen groeiden de zomer hard door. Tegen het einde van de zomer staken er flinke staken omhoog uit de hut. Dat vroeg om een stevige aanpak. Ik wachtte tot de bladeren van de wilgen waren gevallen. Zo had ik wat beter zicht op de takken en kon ze wat eenvoudiger samenbinden. Het begint wel een steeds ruiger karwei te worden. Het kost veel kracht in de handen en vingers om de lange takken goed