Benieuwd naar de status van ons stukje grond, gaan we er weer heen. Ons landje, zoals we het al noemen. De honden mee de auto in. Het is eigenlijk best een aardig eindje rijden. Straks fiets ik elke dag dit stuk naar en van mijn werk.
Nu staan we er als de zon ondergaat. Wat een prachtige lucht. De zon daalt achter de rij bomen langs de weg. De hemel in volle strepen en verder is er de koude wind. We lopen over de weg in aanbouw, de Vuursteeenhof.
De meeste terpen liggen er al. En dat is eigenlijk ook het probleem bij ons. De vorige week opgemeten maten zijn allemaal door de shovels omver gereden en afgegraven. Nu moeten we de palen weer opnieuw laten uitzetten. Daar balen we flink van, maar je kunt de grond door de gemeente maar 1 keer laten uitmeten.
Het devies luidt: grond pas laten uitmeten als alle activiteiten klaar zijn en daadwerkelijk het heien begint. Nu zijn de paaltjes verdwenen in de grote hopen aarde. Werk voor niks met extra kosten. Zonde!
De omleiding van de terp ligt er, want nu krijgen we opeens de keuze of we wel of niet een opgeworpen terp willen. Een beetje te laat. Ik hoop dat de schade meevalt. Het bewijs dat je overal op moet letten bij het bouwen. Verspilling door miscommunicatie ligt op de loer.
Nu bekijken we de afmetingen van het landje eens goed. Als Doris diagonaal van mij staat, zie ik hoe groot het eigenlijk is. Al zullen de afmetingen er weer heel anders uitzien als het huis wordt opgebouwd. We zullen nog wel een paar keer door elkaar geschud worden. Je verliest ook de verhoudingen in zo’n open gebied. Niet te vergelijken met de wijk waar we nu wonen.
Zo dromen we in het licht van de vallende avond. Tot de kou ons wekt en we weer huiswaarts keren. Erg indrukwekkend om zo te staan. Met 1 been in de toekomst en tegelijkertijd zo onwetend.
Reacties
Een reactie posten