Doorgaan naar hoofdcontent

Pinksterpicknick en tekeningen - Tiny House Farm

Wat doe je op een mooie Pinksterdag? Dan ontmoet je de toekomstige bewoners bij een heerlijke picknick achter het Buitencentrum Almeerderhout. De zon schijnt heerlijk. We duiken meteen het speelbos in. Onze toekomstige buren lopen achter ons.

Als we daar zo staan, zien we dat de groep aan de ander kant van het water zit. We kunnen oversteken, maar dan moeten we het pontje over het water nemen. Met hulp van de jongen die voor veerman speelt, bereiken we de groep. Met natte voeten, dat wel.

Dan is er een geweldig samenzijn. De schaduw van de populier waar we onder zitten reikt steeds verder en de wind waait steeds harder. Als de wolken de zon ook nog eens tegenhouden, wordt het zelfs een beetje koud. We laten ons er niet door afleiden en gaan gewoon in de zon staan als een wolk verdwijnt.

We wisselen ervaringen uit, maken kennis met nieuwe mensen die hebben ingetekend op het project of met toekomstige bewoners die we nog niet eerder hebben ontmoet. Een heerlijk samenzijn zo op deze Pinksterdag.

En we leren veel. Dat geduld een schone zaak is. Dat het bouwen van een huis op een reis lijkt. Het doel is mooi, maar de weg er naartoe is zeker minstens zo mooi. De fantasie die de werkelijkheid opzoekt en waarbij dromen zich verplaatsen hoe concreter het doel wordt.

Niet iedereen is even ver. Wij reizen ergens in het midden. Zitten zeker niet bij de voorhoede maar ook niet achteraan. Ook omdat de eerste tekening van de bouwkundig tekenaar net een dag eerder is binnengekomen.

De eerste tekening is veelbelovend. Zo typen we dezelfde avond nog een berichtje naar de bouwer. Niet alles is al helemaal duidelijk en de meterkast is niet op een ideale plek ingetekend. Maar in hoofdlijnen is alles best aardig getekend.

Benieuwd naar de rest. Al is nog niet helemaal duidelijk wanneer wij de omgevingsvergunning aanvragen. Hopelijk aan het eind van deze maand.

Wie weet…

Reacties

Populaire posts van deze blog

Leve de vlechtheg

Bij het planten van de bomen en struiken van Heg en Landschap , heb ik rekening gehouden dat de planten samen een haag vormen. Een heuse bomenhaag. Bij de presentatie van de inspirerende heggenvlechter , is bij mij het zaadje geplant om de bomen een beetje te helpen bij het in elkaar vervlechten. Ik vlecht nu de takken in elkaar. De rozen, meidoorns, lijsterbessen, hazelaars, berken en Spaanse aken lenen zich daar prima voor. Ze staan dicht bij elkaar en als je de flexibele takken mooi ineenvlecht, ontstaat er een mooie gesloten heg, een vlechtheg. Meebuigen Het is een flink werk, waarbij ik ook de stammen heb aangepakt. Die zaag ik voor een klein stukje in zodat de stam beter meebuigt. Zo schep ik mijn eigen haag. Ik doe het eigenhandig, zonder cursus. Beetje filmpjes op youtube volgend en vooral kijkend naar wat de bomen en struiken doen. Het is ontzettend mooi om te zien hoe de stammen om elkaar heen vlechten. Het geeft een samenspel. De bosanemoon die aan is komen waaien, kronkelt

Opruimen - #WOW #WOT #ontspullen

De grote opruiming in mijn leven was bij de verhuizing naar mijn huidige  roze huisje . We halveerden in vierkante meters van ruim 130 vierkante meter huis naar 62 vierkante meter. De tuin is bijna 10 keer zo groot geworden. Minder boeken Het betekende dat ik heel veel van mijn boeken heb weggedaan. In mijn vorige huis, een heus grachtenpand in Almere, had ik op zolder een grote bibliotheek met heel veel boeken. Ik heb daarvan bijna driekwart weggedaan. Er is denk ik ongeveer een kwart overgebleven. Dat terwijl ik meer dan ooit lees. Ik leen de meeste boeken die ik lees bij de bibliotheek. Minder fietsen en harmoniums Het was nog meer wat er is weggedaan. Ik heb nu veel minder fietsen (van 4 naar 2) en ook het aantal harmoniums in huis is van 4 naar 1 gegaan. Allemaal grote offers. Nu, bijna 6 jaar na al dat ontspullen heb ik maar een paar dingen die ik mis. Mijn kofferharmonium die ik aan mijn neef heb overgedaan en die hij heel mooi heeft opgeknapt en ik mis heel soms een boek.  Boek

Wilgenhut

De wilgenhut in de tuin staat volop in bloei. De weelderige takken heb ik in december samengeweven alsof ik allerlei touwen aan elkaar knoopte.  Het begint heus iets moois te worden. Ergens in de coronatijd heb ik een cirkel wilgen geplant met het idee dat ik daar een wilgenhut van zou maken. Een Facebookpost van Giel bracht mij op het idee om de wilgenhut te gaan maken. Hij bond de takken heel handig met hulp van touw aan elkaar. Zo ging ik ook aan de slag en maakte een dak van gebogen wilgen. Precies op de kruising bond ik de touwen stevig aan elkaar.  Flinke staken De hut bleef goed in toom. De bomen groeiden de zomer hard door. Tegen het einde van de zomer staken er flinke staken omhoog uit de hut. Dat vroeg om een stevige aanpak. Ik wachtte tot de bladeren van de wilgen waren gevallen. Zo had ik wat beter zicht op de takken en kon ze wat eenvoudiger samenbinden. Het begint wel een steeds ruiger karwei te worden. Het kost veel kracht in de handen en vingers om de lange takken goed