Een jaar geleden stonden we in de Auguste Comte weg, de straat waar Daan zijn huis heeft gebouwd. We kregen daar de informatie over de Tiny House Farm. Ons hart begon sneller te kloppen. Konden we het betalen en lag het binnen ons bereik? We hebben ons ingeschreven voor dit avontuur. En wat voor een avontuur.
Nu zitten we er midden in. Het mooie weer en de volstrekte eenzaamheid daar in die akker. Die maken je weemoedig en geven je tegelijkertijd vleugels. Vleugels die we hard nodig hebben bij dit project. Want het is een zaak van lange adem.
Zo stonden we er afgelopen weekend weer en keken hoe groot het land dat we gaan kopen nu echt wordt. We kozen alledrie voor een hoek en stonden versteld: wat wordt het groot. Opnieuw keken we onze ogen uit, want het is een flinke afstand.
De klei is droog en we waren dankbaar voor het kleine buitje dat de aarde iets vaster maakte. Hopelijk wordt het bewerken van het land niet heel erg zwaar. Bij thuiskomst lag wel heel het huis vol met stukken klei. We weten het dus voor straks: schoenen uit in huis!
Spannend of we inderdaad op de helft zitten. Over een jaar wonen we er hopelijk. Dan zitten we nu op het grensvlak tussen verleden en toekomst.
Reacties
Een reactie posten