Doorgaan naar hoofdcontent

Spullen en herinneringen - Tiny House Farm #ontspullen

Het opruimen werpt meer en meer vruchten. Je gaat eigenlijk door je hele leven. Alle spullen dragen een herinnering bij zich. Ik merk meer en meer dat ik weinig behoefte heb aan het ophalen van herinneringen.

Vaak word ik er alleen maar mistroostig van. Al is het fijn als je je voor sommige dingen juist over je grenzen heenstapt. Het is fijn dat de knuffelbeer een mooi plekje krijgt. Een foto en in een doos, dan mag hij op de post naar waar hij echt hoort. Veel eerder moeten doen.

Het lijkt ook goed te komen met mijn harmoniums. Ik moet nog wel wat foto’s maken van instrumenten die er nog staan (een kofferharmonium en een latere elektrisch aangedreven). De oproep voor de Hörügel op Facebook en Marktplaats heeft al veel reacties opgeleverd. Daar ben ik wel blij mee, want ik was oprecht bang dat ik hem bij het grofvuil zou moeten zetten.

Dan nog de enorme hoeveelheid boeken. Ik heb al een selectie gemaakt in muziekboeken. Al denk ik dat die stapel ook nog moet halveren. Het is niet makkelijk om je te ontdoen van al je spullen. Zeker als je dat goed wilt doen. Want ik blijf benauwd bij de gedachte dat de dingen die ik wegdoe, nooit meer terugzie.

Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leve de vlechtheg

Bij het planten van de bomen en struiken van Heg en Landschap , heb ik rekening gehouden dat de planten samen een haag vormen. Een heuse bomenhaag. Bij de presentatie van de inspirerende heggenvlechter , is bij mij het zaadje geplant om de bomen een beetje te helpen bij het in elkaar vervlechten. Ik vlecht nu de takken in elkaar. De rozen, meidoorns, lijsterbessen, hazelaars, berken en Spaanse aken lenen zich daar prima voor. Ze staan dicht bij elkaar en als je de flexibele takken mooi ineenvlecht, ontstaat er een mooie gesloten heg, een vlechtheg. Meebuigen Het is een flink werk, waarbij ik ook de stammen heb aangepakt. Die zaag ik voor een klein stukje in zodat de stam beter meebuigt. Zo schep ik mijn eigen haag. Ik doe het eigenhandig, zonder cursus. Beetje filmpjes op youtube volgend en vooral kijkend naar wat de bomen en struiken doen. Het is ontzettend mooi om te zien hoe de stammen om elkaar heen vlechten. Het geeft een samenspel. De bosanemoon die aan is komen waaien, kronkelt
Een reactie posten
Meer lezen

Opruimen - #WOW #WOT #ontspullen

De grote opruiming in mijn leven was bij de verhuizing naar mijn huidige  roze huisje . We halveerden in vierkante meters van ruim 130 vierkante meter huis naar 62 vierkante meter. De tuin is bijna 10 keer zo groot geworden. Minder boeken Het betekende dat ik heel veel van mijn boeken heb weggedaan. In mijn vorige huis, een heus grachtenpand in Almere, had ik op zolder een grote bibliotheek met heel veel boeken. Ik heb daarvan bijna driekwart weggedaan. Er is denk ik ongeveer een kwart overgebleven. Dat terwijl ik meer dan ooit lees. Ik leen de meeste boeken die ik lees bij de bibliotheek. Minder fietsen en harmoniums Het was nog meer wat er is weggedaan. Ik heb nu veel minder fietsen (van 4 naar 2) en ook het aantal harmoniums in huis is van 4 naar 1 gegaan. Allemaal grote offers. Nu, bijna 6 jaar na al dat ontspullen heb ik maar een paar dingen die ik mis. Mijn kofferharmonium die ik aan mijn neef heb overgedaan en die hij heel mooi heeft opgeknapt en ik mis heel soms een boek.  Boek
2 reacties
Meer lezen

Wilgenhut

De wilgenhut in de tuin staat volop in bloei. De weelderige takken heb ik in december samengeweven alsof ik allerlei touwen aan elkaar knoopte.  Het begint heus iets moois te worden. Ergens in de coronatijd heb ik een cirkel wilgen geplant met het idee dat ik daar een wilgenhut van zou maken. Een Facebookpost van Giel bracht mij op het idee om de wilgenhut te gaan maken. Hij bond de takken heel handig met hulp van touw aan elkaar. Zo ging ik ook aan de slag en maakte een dak van gebogen wilgen. Precies op de kruising bond ik de touwen stevig aan elkaar.  Flinke staken De hut bleef goed in toom. De bomen groeiden de zomer hard door. Tegen het einde van de zomer staken er flinke staken omhoog uit de hut. Dat vroeg om een stevige aanpak. Ik wachtte tot de bladeren van de wilgen waren gevallen. Zo had ik wat beter zicht op de takken en kon ze wat eenvoudiger samenbinden. Het begint wel een steeds ruiger karwei te worden. Het kost veel kracht in de handen en vingers om de lange takken goed
Een reactie posten
Meer lezen