Vanmiddag was de overdracht van ons oude huis. Een bijzonder huis. Ons eerste koophuis. We hebben er 12,5 jaar gewoond. En in 12,5 jaar gebeurt er niet alleen veel. Je verzamelt ook heel veel spullen hebben we gemerkt.
Het huis is de laatste weken steeds leger geworden. En met dat het leger werd, werd het ook steeds minder van ons. Zeker, de gordijnen hangen er nog. En daar zitten ook best veel herinneringen in. Maar de energie die in het huis zweeft, zal steeds minder onze energie zijn.
Huis achterlaten
De nieuwe bewoner geeft zijn eigen invulling aan het huis zoals wij dat achterlaten. Allerlei dingen gaan weg. Misschien breekt hij muren af of rooit de planten en bomen die wij hebben geplant.
Doris was nog geen jaar toen we er kwamen wonen. Nu is ze een heuse puber. Wat een contrast. In dit huis heeft ze leren lopen, praten, lezen en schrijven. En nog veel meer. Al die voetstappen en ervaringen laat je achter.
Zwevende herinneringen
Net als veel andere bijzondere ervaringen. Dingen die nooit meer terugkomen en blijven zweven in je herinneringen. In dit huis is gelachen, gehuild, gejuicht en gescholden. Kortom, we hebben hier geleefd. Sterker dan in het huis van Almelo, heb ik dat nu. Misschien omdat ik daar korter woonde, maar ik denk vooral omdat de herinnering zwaarder is. Met het huis laten we iets van Inges moeder achter, die er niet meer is en dit niet meer meemaakt.
Een dag die een beetje dubbel is. Enerzijds de bevrijding dat het huis niet meer van ons is. Anderzijds de weemoedigheid over alles wat er daar geweest is.
Gelukkig nemen we onszelf mee en weten hoe mooi en fijn ons roze huisje aan de Vuursteenhof is.
Dit hoofdstuk is gesloten; het volgende begonnen.
Reacties
Een reactie posten