Het project nadert meer en meer zijn voltooiing. Natuurlijk moet er nog onwijs veel gebeuren en de laatste loodjes zijn het zwaarste. Dat merken we wel. Meer dan 2 jaar zijn we met de Tiny House Farm bezig.
Het huis is steeds meer af en het huis waar we weggaan, wordt steeds leger. Toch is het nog steeds erg vol. Er moet nog zoveel weg. Bijna niet te vatten, maar het zal toch moeten gebeuren.
We zoeken nog naar ideeën. Misschien een openstelling van ons oude huis in augustus, waarbij iedereen mag langskomen om iets op te halen. Goed idee? Ik weet het niet. We hebben nog flink wat boeken liggen, maar ook heel waardevolle boeken. Ik merk dat het steeds moeilijker wordt. De schifting steeds dunner. Er blijft bijna niks over.
En dan is er de bouwplaats zelf nog. De projecten die snel moeten gebeuren: het sausen van de muren. Dat is het belangrijkste. Dan moeten we een platje achter het huis bestraten, meter of 5 breed en 4 meter diep (schat ik globaal in). En als laatste belangrijke actie: het maken van een hek op het roodkavel. Er lopen namelijk al vreemde honden in onze tuin. Iets waar onze teckels denk ik wel een mening over hebben.
Heel vaak rijst de vraag op wat de naam van ons huisje is of wordt. Ik weet het niet, om heel eerlijk te zijn. Moet het huis een naam krijgen of volstaat het zo. Ik ben een beetje geneigd tot het laatste. Veel mensen komen al een kijkje nemen. Er verschijnen zelfs selfies van mensen voor ons huis. Wat een eer.
De echte naam van het huis, laat zich niet raden. De meubels voor de badkamer werden afgelopen week geleverd. En op de pakketten stond naast de naam van onze bouwer, ook heel duidelijk waar de dozen moesten worden afgeleverd: Roze huis.
Precies wat onze bedoeling is met de keuze van de kleur. Het is vrolijk en het valt op. Dat scheelt heel wat speurwerk. Daarom bellen we de Ikea binnenkort ook op voor de levering van de keuken. Mochten ze de Vuursteenhof niet vinden, dan moeten ze gewoon bij het Roze huis zijn.
Reacties
Een reactie posten